Een lege agenda
onder zijn kussen,
Moet hem
motiveren,
Uit een routine
trekken..
Van stad naar
stad.
Tijden en
mensen zijn veranderd.
Herinneringen
doen er niet toe.
Hij zag dingen
die er niet waren,
En zijn
verhalen
waren zelden
begrijpelijk,
En eigenlijk,
Was hij ziek.
Een gespannen
boog die langzaam ontspande,
Zo beschreef
hij het.
Een tafel
waaraan niet werd gezeten werd mijn steun.
Met mijn rug
naar zijn bed gericht.
Mijn oren
afsluitend voor wat hij zei.
Het deed pijn.
Stukken behang
overlappen elkaar,
En nemen mij
terug.
Een tijd die
nog zo simpel was,
Nooit echt
verdriet gekend,
Hoe kon het zo
veranderen.